پایان: پارسی/فرانسوی

---

---

 

  بیصدا پرهایش،

           خسته از بال زدن،

                      روی یک مزرعه سرد و کبود افتادند.

زیر نور کبریت،

                                        دستهایش، کرخ از سردی شب،

                                                                گرم نشد، شعله هم بی نور شد.

 

---

 

  La faiblesse de son plein,

               Fatigué de maniement du ballon,

                             Sur une ferme et a froid et bleu.

                                                        la lumière du match, 

                                                                    Hands, engourdir nuit froide

                                                                                  Pas chaud, la flamme a également été morose.

 

---

---

رفتن: پارسی/انگلیسی/فرانسوی/سوئدی/روسی/عربی

---

---

دلم می خواهد بروم، به سرزمینی دور دست بروم و دیگر هیچگاه باز نخواهم گشت. تا اینچنین گنه آلوده هستم. 

 

I would go to a land far to go and I will never again return. Till I'm such a sin to pollute

 

Je voudrais aller dans un pays beaucoup à faire et je vais plus jamais revenir. Je suis un tel péché de polluer

 

Jag skulle gå till ett land långt att gå och jag kommer aldrig mer tillbaka. Jag är så synd att förorena

 

Я хотел бы пойти в землю далеко ходить, и я больше никогда не вернуться. Я такой грех загрязняет окружающую среду

 

واود ان اذهب الى ارض بعيدة للذهاب وأنا لن يعود مرة أخرى. حتی أنا مثل هذا الذنب لتلويث.

---

---

خدا رو چه دیدی؟/یکی بود یکی نبود/رضا صادقی

---

---

لحظاتی با خدارو چه دیدی از رضا صادقی

 

خدا رو چه دیدیــــــــ؟ شاید با تو باشم،

شاید با نگاهت، از این غم رها شم،                                                           

 

خدا رو چه دیدیـــــــــــــ؟ شاید غصه رد شد،                             

دلم راه و رسم این عشقُ بلد شد،         

 

هنوز بی قرارم، به یاد نگاهت،

نشستم تو بارون بازم چشم به راهت،

 

هنوز بی قرارم، به یاد نگاهت،

نشستم تو بارون بازم چشم به راهت،

 

خدا رو چه دیدیــــــــ؟ تو شاید بمونی،

                                                  شاید غصه هامو تو چشمام بخونی،

 

                    خدا رو چه دیدیـــــــــــــ؟ شاید دل سپردی،

          شاید عشقمونُ تو از یاد نبردی،                                       

 

هنوز بی قرارم، به یاد نگاهت،

نشستم تو بارون بازم چشم به راهت،

 

هنوز بی قرارم، به یاد نگاهت،

نشستم تو بارون بازم چشم به راهت،

 

                    تو ترسی نداری، از عشقو جدایی،

میخوای پر بگیری به سمت رهایی،                                                 

 

برای تو موندن دلیلی نداره،                                                               

برات حرف رفتن شده راه چاره،                                      

 

                    خدا رو چه دیدیــــــــ؟ تو شاید بمونی،                             

                                        شاید غصه هامو تو چشمام بخونی،                              

 

                                                            خدا رو چه دیدیـــــــــــــ؟ شاید دل سپردی،                  

                                                            شاید عشقمونُ تو از یاد نبردی،            

 

خدا رو چه دیدیــــــــ؟ خدا رو چه دیدیــــــــ؟

 

مرسی رضا

---

---

بن بست

---

---

 

بـن بســـت

 

 

همسایه، درکت میکنم اگر گمراهی. که من نیز.

 

درکت میکنم اگر از هیچ به خود رسیدی و در خود بی خود شدی و از خود تهی شدی. که من نیز.

 

سخت است که بفهمند تورا. اما خوب درک میکنمت، که من آینه ات هستم.

 

اگر از تلاش های نکرده ات خسته شدی میفهمم. اگر از خار مغیلان ضربه شدی میفهمم. اگر از صبر و ظفر، عهد و وفا، مهرِ نگاه یا شب و روز دل شُستی، اگر از آن روزها، هنوز هم در سفری میفهمم.

 

اگر عشق با تو سر یاری نداشت، اگر آن دهکده ی سبز نگاهت پژمرد، به درک! که تو میدانم، بسیار بازنده تر از اینهایی.

 

اگر بی حرفِ تو آوردندت، اگر از اول راه سر بازگشت داشتی، اگر بیهوده تورا خرج کردند، اگر از آمدنت هیچ حاصل نشد جز تشویش، اگر آرزوهای نشکفته ات پر پر شدند و تو خود دیدی و دم بر نیاوردی و به باد کمک کردی، اگر رویایت همان هیچ شد، اگر دورت خلوت شد، اگر نادم و گریان به کنج دایره ات جستی که زار بزنی و نیافتی، اگر از دست خدا در غضبی، آه...

 

از چه رو در فکری؟ که تو هر بار که طی میکنی این دایره یِ بسته یِ میهمان کشِ روزش تاریک را، به هیچ میرسی، به خود میرسی.

 

و من دیر زمانیست که به خود رسیده ام.

 

---

---