این پست یک غزل زیبا از لسان الغیب، حضرت حافظ هست که همین الان اتفاقی دیوان رو باز کردم و این اومد، آخ که چه زیبا و بی غش می سرود...

 

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند                    چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند

 

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه                    که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند

 

من ارچه در نظر یار خاکسار شدم                    رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

 

چه جای شکروشکایت زنقش نیک وبدست                    که بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند

 

سرود مجلس جمشید گفته اند این بود                    که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

 

توانگرا دل درویش خود بدست آور                    که مخزن زر و گنج و درم نخواهد ماند

 

برین رواق زبرجد نوشته اند بزر                    که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

 

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ                    که نقش جور ونشان ستم نخواهدماند

 

پس چه می ماند؟

 

شاید، تنها صداست که می ماند... -مرسی فروغ-

 

 

کپی برداری و یا انتشار مطالب بدون ذکر نام منبع انتشار غیر قانونی است.

.A.N.N