با سگ های دست آموز

 

خیل شگفت!

                ـ ای «گرگ ـ مردم»

                                       ـ راستی را از کدامین نسل خاکید؟

روح شمایان را کدام ابلیس،

در بند کرده ست؟

خشم کدامین خشکسالی

بذر مروت را، چنین، در جانتان، بی رحم،

                                                 ـ سوزانده ست؟

خیل شگفت،

                ـ ای چهره های مسخ بی چهره!

***

ما وارث یک مزرعه،

                         ـ یک رود،

                                    ـ یک خورشید

ما وارث یک خانه، یک سقف

ما وارث یک قلعه،

                     ـ یک شمشیر

                                      ـ یک سنگر،

بودیم.

با یک زبان آواز می دادند

در شهر، فصل مهربانی را، پدرهامان.

اینک،

اما،

عریانی خورشید در فواره ی خون برادرها و خواهرهای من بر خاک

و خنجر برّان تهمت در کف خشم شمایان،

                                                     ـ شرمتان باد!

آیا چه افتاده ست؟

***

هم خون من!

                ـ تمثیل روح بی گناهی ها!

وقتی کمان وحشت صیاد

پرواز شیرین تو را آشفت

و بال های کوچک تو، در سقوط ناگزیر خود

والاترین ادراک هستی را،

بر آسمان، طرح سرودی نو درافکند

من،

بانگ سقوط آسمان ها را

                                ـ درون خود، شنیدم

نفرین،

بر دست های خالی من باد.

***

افسانه ی تنهایی تو

بی شرم تر نیرنگ ناپاکان، دروغ است

فوج کبوترها، بشیران سحر را

در آسمان شهر می بینی؟

***

پروازتان خوش باد...

 

از مجموعه "خورشیدهای آن سوی دیوار"