لحظاتی با هوشنگ ابتهاج (ه. الف. سایه) و یاد صدای خوش استاد شجریان:

 

درین ســــــــــــــرای بیکسی کسی به در نمی زند

به دشت پـــر ملال ما پرنده پر نمیـــــــــــزند

 

یکی زشب گرفتگان چـــــــــــــــراغ برنمیکنــــــــــــد

کسی به کوچه سار شـب در سحر نمیــزند

 

نشسته ام در انتظار این غبـــار بی ســــــــــــــــوار

دریــــــغ کز شبی چنین سپیــده سر نمیزند

 

دل خراب من دگـــــــــــــــــر خراب تر نمـــــی شود

که خنجــــــــــــر غمت ازین خراب تر نمیــزند

 

گذرگهی است پر ستم که اندرو به غیر غــــــــــــم

یکی صلای آشنـا به رهگذر نمیـــــــــــــــــزند

 

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات

بـرو که هیچ کس ندا به گوش کر نمیـــــــزند

 

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و ســـــــــــــزاست

اگر نه بر درخت تــــــــــــــر کسی تبر نمیزند

 

تهران دی ۱۳۳۷